Een roes ingeslingerd. . .

Zij heette Caecilia en lonkte opzichtig naar ons.  Met haar lange wimpers en mooie blauwe  ogen, als emmers  zo  diep . . .

Er  was aarzeling bij ons, maar haar blik was te dwingend. Er was geen houden aan. We waren reddeloos verloren, toen ze  ons meenam naar haar sponde in de  Flint. Stromae zingt nog door mijn hoofd .  Nous etions formidable. We waren inderdaad formidable. Ze nam ons,  De Bietenbrug, mee en samen stuwden we elkaar naar grote hoogte.

Deze zin had overigens niet misstaan in een zwoele roman. Het wás ook een heerlijke vrijage, en één die wij niet zullen vergeten. Caecilia haalde het beste in ons naar boven. Het was een heerlijk opwindend avontuur, of zo u wilt een fantastische one-night-stand.

Caecilia, dank voor deze adembenemende ervaring! Hopelijk blijf  je ons in vervoering brengen met je muzikaliteit,  je harmonie, je hele wezen! We zullen dit  nooit vergeten!  Dank je  wel!

(klik hier voor de foto’s)